شاعری وام گرفت شعرش آرام گرفت
بسم الله الرحمن الرحیم
شاعری وام گرفت
شعرش آرام گرفت
اغلب تا وقتی مبارزیم که به حریم یک متری ما که فقط شامل(من)می شود آسیبی نرسد.بیرون گود نشستن که کلا عادتمان شده و بدتر از آن فریاد لنگش کن که تصور میکنم هر چه بلند تر باشد ما را به همان اندازه از انفعال دور میکند.
البته شاید همین که پای گود انقلاب اسلامی و حضرت امام و حضرت آقا و ... می نشینیم و لنگش کن سر می دهیم هم وجه ممیزه ای باشد برایمان . اما چقدر و تا چه وقت فقط به همین اکتفا می کنیم ؟ ضمن این که کم نبودند نوچه ها و انتری های دور لوطی که تا هوا پس شد عقیده شان را و همان فریاد لنگش کن را هم پشت سرشان جا گذاشتند نوچه هایی که وکیل بوند وزیر بودند و البته حتی رئیس جمهور گاهی .
ما اگر به قدم نهادن در رد پای امیر المومنین نظر داریم نشتسن اساسا با نظر گاه ما در تضاد معنا داری به سر می برد.
به قول مرحوم شریعتی امروز دیگر همه به نحوی در محضر وجدان خویشتن به آنچه که باید انجام دهند کم و بیش آگاهند.اما شیر خدا و رستم دستانم آرزوست...
اگر مدرنیته را شاهراه فعلی تمدن فرض کنیم و انسان های وامدار آنرا رانندگان در حال حرکت در این مسیر باید گفت که نقش ما هم بیشتر از تماشاگران حیرت زده ای که کنار گارد ریل های اتوبان به نظاره نشسته اند نیست.
باید این بار شاید قدم در راه نهیم و به قول استاد طاهر زاده نسبت خودمان را با شرح دعای سحر حضرت امام مشخص کنیم.
که مطمئنا قدم نهادن و حرکت کردن در راستای آنچه که میخواهیم و آنچه که باید به هیچ روی با مثلا سیاسی تلقی کردن نسل کشی مسلمین در بحرین و عراق و لیبی و ... نسبتی ندارد .
در هر حال بوی هوای بهتری به مشام می رسد اما اینکه سهم ریه های ما از این هوای تازه چقدر است احتمالا بسته به همان حرکت کردن و توی گود رفتن است.
بعد التحریر(به سبک مجتبی)
- چه خوب است که احساس خطرمان نسبت به فضاهایی همچون فیس بوک فقط بعد از مثلا آب بازی مختلط در یک پارک نباشد...
- میثم محمد حسنی چه نمونه خوبی برای بهانه نیاوردن و کار کردن است!!!
- گره هم البته نمونه ی کم یاب و عجیبی است برای کار کردن و این که در فسیل شده ترین فضا ها هم=صدا و سیما میشود کار خودت را بکنی...
